မဟာပညာေက်ာ္

တနိေသာအခါ ျပည့္သွ်င္မင္းဖေလာင္းႀကီးသည္ မဟာမုနိဘုရားကို ဖူးေျမာ္ၾကည္ၫိုရန္ထြက္ေတာ္မူသည္။ မင္းႀကီး၀တ္ဆင္ေတာ္မူေသာ ပတၱျမားလက္စြပ္သည္ကၽြတ္၍ ရီထဲသို႔က်လတ္သည္။ လက္စြပ္ကို ငါးတေကာင္ရ၍မ်ိဳသည္။ တလမွ်ဟိလတ္ေသာအခါ ထုိငါးကို တံငါတေယာက္ရသည္။ ငါး၀မ္းမွလက္စြပ္ကို တံငါရသည္။ တံငါေယာက်္ားသည္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းေၾကာင့္ လက္စြပ္ႏွင့္အတူ ငါးကိုပါေဆာင္ယူလာၿပီးမင္းႀကီးထံဆက္သည္။ မင္းႀကီးက အမတ္ပညာေက်ာ္ကိုမီးေတာ္မူရာ အမတ္ႀကီးေလွ်ာက္ထံုးမူကား-

အသွ်င္မင္းျမတ္။ လက္စြပ္ေတာ္ရီသုိ႔က်ေသာအခါ၌ ငါးသည္မ်ိဳယူသိမ္းထားသည္။ ထိုငါးသည္ မိမိအသက္ကုိ အသီခံလွ်က္ တံငါထံ၀င္ေရာက္သည္။ ထိုငါးမွ လက္စြပ္ကို တံငါရ၍ ဆက္သလာရသည္။ ဤအရာကိုေထာက္၍ မွန္တိုင္းေလွ်ာက္ရပါေသာ္ ဥာဏ္နည္းသူ႐ို႕ ၿငိဳျငင္ရာေသာအေၾကာင္းဟိပါသည္။



အသွ်င္မင္းႀကီး။ ဘုန္းက်က္သေရႀကီးက်ယ္ေၾကာင္းကုိ ျပည္သူအမ်ားသိထင္စီၿပီးမွ ခုႏွစ္လႏွင့္ၿပီးေအာင္ စီစဥ္ပါမည္- ေလွ်ာက္လတ္ေသာ္ ပတၱျမားကိုယူလွ်က္ သားတစ္အတြင္း၌ျမႇဳပ္သည္။ ထိုပတၱျမားသားတစ္ကို အ႐ြယ္သင့္ေတာ္ေအာင္လွီးၿပီး အျခားသားတတံုးမ်ားႏွင့္အတူေရာ၍ ၾကဲထားလတ္သည္။ ထိုသားတမ်ားကို က်ီးစြန္မ်ားခ်ီယူၾကလီရာ ပတၱျမားဟိေသာသားတစ္လည္းပါလားသည္။ ဆယ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ထိုစြန္ငွက္ကုိ ငွက္ခတ္သား႐ို႕ရဟိသည္။ စြန္၀မ္းမွပတၱျမားကုိရ၍ ငွက္ခတ္သားသည္ စြန္ေကာင္ႏွင့္အတူတကြ ပတၱျမားကို မင္းထံဆက္သေရာက္လာျပန္သည္။ ယင္းသို႔ေနာက္မွ မထင္႐ွားသူတေယာက္အား ပတၱျမားကုိအပ္၍ ေရာင္းစီသည္။ ကုလားတေယာက္သည္ အသျပာတရာပီးၿပီး ထိုပတၱျမားကုိ၀ယ္ယူသည္။ ထုိကုလားသည္ ပတၱျမားကိုေ႐ႊႏွင့္ကြင္းရန္ ပန္းတိမ္သည္တဦးထံအပ္သည္။ ထုိလက္စြပ္ကြင္း၍ၿပီးလွ်င္ ပန္းထိမ္အိမ္၌ ကုလားသုိ႔မအပ္မွီ သူခုိးခုိး၍ပါလားသည္။ ကုလားသည္ လက္စြပ္ကိုရလိုမႈႏွင့္ မင္းထံေလွ်ာက္ထားလာသည္။ မင္းႀကီးက အမႈကိုအမတ္ႀကီးသို႔အပ္သည္။ အမတ္ႀကီးလည္း အမႈကိုစစ္ဆီးရာ လက္စြပ္အေၾကာင္းကိုသိရသည္။ အမတ္ႀကီးလည္း ၿပီးေအာင္စီရင္မည္ဟုဆုိလွ်က္ ဆိုင္းငံ့၍နီလတ္သည္။

ပန္းထိိမ္အိမ္မွ လက္စြပ္ခိုးယူေသာသူသည္ ျမစ္ဆိပ္၌ရီခ်ိဳးေသာအခါ လက္စြပ္ကိုခၽြတ္၍ တနီရာ၌ထားလတ္သည္။ ထိုလက္စြပ္ထားရာအပါး၌ ႄကြက္တြင္းတခုဟိသည္။ ႄကြက္သည္ တြင္းမွထြက္လာၿပီးအစာ႐ွာရာ လက္စြပ္ကုိတြိၿပီး ယူလားလွ်က္ တြင္းသို႔၀င္လားသည္။ တရားသူႀကီးကၽြန္တေယာက္သည္ ႄကြက္သားစားလို၍ ႄကြက္႐ွာရန္လားသည္။ ထိုသူသည္ အဆိုပါႄကြက္တြင္းကိုတြိ၍ တူးလတ္သည္။ ႄကြက္တြင္းဟိ ပတၱျမားလက္စြပ္ကို ရလတ္သည္။ ထိုသူသည္ ပတၱျမားလက္စြပ္ကိုမထား၀ံ့သျဖင့္ မိမိသခင္ျဖစ္သူ တရားသူႀကီးထံ အပ္ႏွံထားလတ္သည္။ တရားသူႀကီးသည္ လက္စြပ္ကုိျမင္လွ်င္ ျပည့္သွ်င္မင္းႀကီးလက္စြပ္ျဖစ္သည္ကိုသိၿပီး အၾကံျဖင့္ ၀မ္းသာအားရသည္။ အမတ္မဟာပညာေက်ာ္သည္ ခုႏွစ္လႏွင့္ တံငါမႈ၊ ဌက္ခတ္မႈ၊ ကုလား ပန္းတိမ္မႈမ်ားကို စီရင္မည္ဟု မင္းထံေလွ်ာက္ထားသူျဖစ္သည္။ အထက္အမြီမႈတြင္လည္း ဓမၼသတ္ကိုပယ္၍ ငါ႐ို႕စီရင္ေသာအမႈကိုဖ်က္ခသည္။ တရားသူႀကီးသည္ မဟာပညာေက်ာ္ကုိ အၿငိဳးျဖင့္အ႐ွက္ခြဲရန္ အၾကံျဖစ္လတ္သည္။ သို႔ႏွင့္လက္စြပ္ကို ခုႏွစ္လလြန္ၿပီးမွ မင္းထံဆက္မည္ၾကံလွ်က္ လံုၿခံဳစြာ ထုပ္သိမ္းထားလတ္သည္။ တရားသူႀကီး အျခားအိမ္သို႔ထြက္လားခိုက္ မယားျဖစ္သူသည္ လက္စြပ္ကို ထုတ္ယူၾကည့္သည္။ အိပ္ခ်င္သည္ျဖစ္၍ လက္စြပ္ကိုအနီးတြင္ထား၍ အိပ္ေပ်ာ္လားသည္။ ထုိအခိုက္
က်ီးတေကာင္ေရာက္လာၿပီး လက္စြပ္ကိုခ်ီယူလားကာ အသိုက္၌ထားသည္။ တရားသူႀကီးသည္ အိမ္သို႔ျပန္၀င္လာၿပီးလက္စြပ္ကို ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးရာ မိမိထားရာတြင္မတြိ၍ မယားကိုမီးသည္။ မယားလည္း ကြယ္၍သာဆိုသျဖင့္ လင္မယားရန္႐ွက္တင္ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေၾကာင့္ လင္မယားကြာယွင္းလိုေၾကာင္း မင္းႀကီးထံေလွ်ာက္ထားသည္။ မင္းႀကီးလည္းအမႈကို အမတ္ႀကီးသို႔အပ္၍စီရင္စီသည္။ အမတ္ႀကီးသည္ တရားသူႀကီးမယားအား အမႈရင္းကို စံုစိေအာင္စစ္ေဆးမီးျမန္းသည္။ လက္စြပ္ေပ်ာက္လီေသာ အေၾကာင္းျဖစ္သည္ကိုသိရသည္။

ထိုအခါအမတ္ႀကီးက အမႈကိုစီရင္ပီးပါမည္။ ဆိုင္းငံ့ပါဦးဆို၍နီလတ္သည္။ ထိုေသာကာလ တနိတြင္ ေက်ာင္းသားသူငယ္တဦးသည္ က်ီးသိုက္ကိုျမင္သျဖင့္တက္ၿပီး၊ က်ီးသုိက္ကိုႏႈိက္ရာ လက္စြပ္ကိုရသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္သည္ လက္စြပ္ကို ဆရာဘုန္းႀကီးသို႔ပီးအပ္သည္။ ထိုဘုန္းႀကီးလည္း ရတနာျဖစ္သည္၊ မင္းႏွင့္ထိုက္ေသာဥစၥာရာျဖစ္သည္။ မင္းအားဆက္မည္ဟူ၍ ျပည့္သွ်င္မင္းႀကီးထံဆက္သသည္။ မင္းႀကီးလည္း အမတ္ပညာေက်ာ္ကိုေခၚ၍ လက္စြပ္ရေၾကာင္းျပသည္။ အမတ္ႀကီးသည္ လက္စြပ္ကို သားတစ္၌ထည့္၍ ငွက္စာေကၽြးေသာ လက္စြပ္ရက္ကစ၍ တြက္စစ္ေသာ္ရက္ေပါင္း (၁၉၀) ဟိျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလတ္သည္။ စီရင္ရန္ ရက္ (၂၀) သာလိုေတာ့သည္။ အမႈကိုစီရင္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း မင္းႀကီးအားေလွ်ာက္ထားသည္။

အမတ္ႀကီးသည္ ဘုန္းႀကီးအား လက္စြပ္မည္သို႔ရေၾကာင္းမီးေလွ်ာက္လီသည္။ ဘုန္းႀကီးက တပည့္သူငယ္ရေၾကာင္းေျပာျပသည္။ သူငယ္ကိုမီးရာ က်ီးသိုက္မွရေၾကာင္း အမတ္ႀကီးထံေလွ်ာက္ဆိုသည္။ က်ီးသိုက္ကို သူငယ္ျပ၍သိလတ္လွ်င္ ညအခါ က်ီးဖိုက်ီးမစံုကုိရေအာင္ဖမ္း၍ လက္စြပ္ေတာ္ႏွင့္တူေသာ လက္စြပ္တကြင္း လုပ္ေဆာင္စီသည္။ ထုိလက္စြပ္ကို က်ီးႏႈတ္သီး၌ ျမဲစြာခ်ဥ္လွ်က္ နံနက္ေသာအခါလႊတ္သည္။ က်ီးဖိုက်ီးမပ်ံလားရာသို႔ မင္းေစလုလင္မ်ားကိုၾကည့္စီသည္။ က်ီးဖိုက်ီးမ႐ို႕သည္ စားနီက်ျဖစ္ေသာ တရားသူႀကီး အိမ္တြင္နားသည္။ တရားသူႀကီးမယားသည္ ေပ်ာက္လားေသာလက္စြပ္ကို က်ီးႏႈတ္သီးတြင္ပါလာသည္ဟူလွ်က္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္လိုက္ၾက၍ က်ီးကိုဖမ္းေၾကာင္း အမတ္ႀကီးထံ မင္းေစ႐ို႕ေလွ်ာက္လာသည္။ အမတ္ႀကီးသည္ တရားသူႀကီးလင္မယားကိုေခၚယူၿပီး မီးျမန္းလတ္သည္။ က်ီးႏႈတ္သီး၌ပါလာေသာလက္စြပ္ကို သင္႐ို႕ဇာမွာက ရသနည္းမီးရာ အိမ္မွာေစေသာကၽြန္ကပီးအပ္၍ ရေၾကာင္းေျပာသည္။ ထိုကၽြန္ကိုအပ္စီ၍မီးစစ္ရာ ႄကြက္တြင္း တူးရာကရေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားသည္။ ထုိႄကြက္တြင္းကိုျပစီ၍သိလတ္ေသာ္ ထုိအရပ္၌ လူမျပတ္ခ်ထားေစာင့္နီစီၿပီး ၾကည့္႐ႈရန္အခိုင္းထားသည္။

ထိုအခါ အထက္ခိုးသားသည္ အေဖာ္မ်ားႏွင့္ရီခ်ိဳးရန္လာျပန္သည္တြင္ သည္အရပ္၌ မိမိလက္စြပ္ခ်ထားရာမွ ေပ်ာက္လားေၾကာင္း အေဖာ္မ်ားသို႔ေျပာဆိုသည္။ ထုိစကားကို မင္းေစၾကားသိေသာ္ ထိုသူအားေခၚယူလားၿပီး၊ အမတ္ႀကီးထံပီးအပ္သည္။ အမတ္ႀကီးက ထိုသူကိုစစ္မီးသည္။ ေပ်ာက္လားေသာလက္စြပ္ကုိ ဇာကရသနည္း။ မွန္ကန္စြာထြက္ဆိုရမည္ေျပာလတ္ေသာ္ ပန္းတိမ္အိမ္တြင္ ခိုးရာမွရေသာ လက္စြပ္ျဖစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားသည္။ ထုိပန္းတိမ္ကို ေခၚယူ၍မီးရာ သေဘၤာသားကုလားအပ္ေသာပစၥည္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုလားကိုမီးရာ- အသျပာတရာပီး၍၀ယ္ရေၾကာင္းမ်ားကို ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ အမတ္ႀကီးလည္း အေၾကာင္းစံုသိၿပီးျဖစ္ေသာအခါ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို မင္းႀကီးအားေလွ်ာက္ထားလီၿပီးမွ အမႈကိုစီရင္ထံုးေသာ္ကား- လက္စြပ္ေတာ္ရီသို႔အက်တြင္ ၿမီလက္မခံ၍ ငါးသိမ္းထားသည္။ ထုိငါးကိုတံငါရသည္။ ထိုတံငါလက္စြပ္ကိုျမင္လွ်င္ မထား၀ံ့၍ မင္းထံဆက္သလာသည္မ်ားမွာ ၿမီပိုင္ရီပိုင္တိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း၌ဟိေသာသူ႐ို႕သည္ အစိုးရအသွ်င့္ ကၽြန္တေစသာျဖစ္ၾကသည္။ လက္စြပ္ေတာ္ကို တံငါဆက္၍ရသည့္ေနာက္ပိုင္း ထိုလက္စြပ္ မင္းလက္သို႔မေရာက္ ေပ်ာက္လတ္ေသာ္ တံငါကပီး၍ရေသာေၾကာင့္ လက္စြပ္တန္ဘိုးကို တံငါသို႔ မင္းကပီးသင့္သည္။ တံငါဆက္လာသည့္ေနာက္ ထိုလက္စြပ္သည္ သတၱ၀ါမ်ိဳးစံုထံေရာက္မွ မေပ်ာက္မဆံုး ဆက္သလာေရာက္ျပန္ရသည္။ တရားက်မ္းဂန္၌ သူေတာ္ေကာင္း႐ို႕ဥစၥာကို ရီမွာပစ္လည္းမနစ္။ မီးမွာပစ္လည္းမခ်စ္- ဟူ၍ဆိုေသာ ႐ွိေဟာင္းပညာဟိ႐ို႕ဆိုေသာစကားဟိသည္။ အသွ်င္မင္းတရားႀကီး ဘိသိက္ခံေတာ္မူရာ အဂၤါျပည့္စံု တရားေစာင့္ထိန္းေတာ္မူသည္ျဖစ္၍ လူနတ္ၾကည္ၫိုေသာေၾကာင့္ သံုးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ လက္စြပ္ေတာ္ကို နတ္႐ို႕ၫႊန္ရာ လူလာ၍ပို႔ဆက္လာရသည္။

ရဟန္းေသာ္ကား တရားႏွင့္ေလွ်ာ္သည္ျဖစ္၍ ပစၥည္းေလးပါးၿမဲစီသင့္ပါသည္။ တံငါႏွင့္ငွက္ခတ္သမားမွာ ကိုယ္ႏွင့္မထိုက္ေသာအရာကို သိတတ္ေသာသေဘာဟိသူျဖစ္၍ မင္းဘ႑ာထိန္းအပ္ေသာ ကၽြန္ေကာင္းလကၡဏာ၀င္သည္။ တရားသူႀကီးမွာ ႄကြက္ႏွင့္တူသည္။ ပန္းတိမ္မွာ စြန္ႏွင့္တူသည္။ ကုလားမွာ ငါးႏွင့္တူသည္။ ခိုးသူမွာ က်ီးႏွင့္တူသည္။ ထိုငါးစေသာသတၱ၀ါေလးေကာင္႐ို႕ ဒဏ္ေရာက္သည့္နည္းတူ ကုလားစေသာ လူေလးဦး႐ို႕ မင္းျပစ္သင့္ရာသည္ဟူ၍ စီရင္လတ္ေသာ္ ႏြီကာလစင္ျဖစ္လွ်က္ မိုးႀကီးသည္းထန္စြာ ႐ြာလီေသာေၾကာင့္ မင္းႀကီးလည္းအားရေတာ္မူ၍ ဆင္ေတာ္မူေသာလက္ေကာက္ကို မဟာပညာေက်ာ္အမတ္သို႔ တရားဆုပီးေတာ္မူ၏။

(မဟာပညာေက်ာ္ေလွ်ာက္ထံုး)